Τελευταία, παρά την πυκνή σιωπή των ευρωπαϊκών δελτίων ειδήσεων σχετικά με την κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας, διαρρέουν που και που ανησυχητικά νέα για οικογένειες χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και χωρίς πετρέλαιο θέρμανσης, για νοσοκομεία χωρίς μέσα και χωρίς φάρμακα, για τεράστιες ουρές στα συσσίτια και στις κοινωνικές κουζίνες, για ναζιστικό προσηλυτισμό με αντίτιμο τρόφιμα, για αστυνομική βία και μαινόμενες επιθέσεις κατά μεταναστών. Δυστυχώς, όλα αυτά είναι αλήθεια, ακόμη κι αν, μερικές φορές, διαλαλούνται με κιτρινισμό.
Αληθεύει επίσης ότι χιλιάδες ανθρώπων κοιμούνται κάθε νύχτα στους δρόμους, ότι έχουν κλείσει περισσότερες από εκατό χιλιάδες επιχειρήσεις, ότι πάρα πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να εργάζονται χωρίς να αμείβονται με τη διεστραμμένη προσδοκία να διατηρήσουν τη δουλειά τους λιγάκι ακόμη, ότι ιδιωτικοποιούνται αντί πινακίου φακής φυσικοί πόροι και δημόσια αγαθά, ότι η εθνική κυριαρχία καταπατάται και ότι όλα τα προαναφερθέντα εξακολουθούν να τα αρνούνται, αλλά και τα να αποκρύπτονται με το μέγιστο κυνισμό.
Ωστόσο, πέραν τούτου, ένα στοιχείο και μόνο φτάνει για να συνειδητοποιήσει κανείς την τραγωδία: τα τελευταία τέσσερα χρόνια, περισσότεροι από 2.500 άνθρωποι αφαίρεσαν την ίδια τους τη ζωή. Από όσα ξέρουμε, γιατί πολλές οικογένειες το κρατούν κρυφό για θρησκευτικούς λόγους, λόγω του πόνου ή λόγω της ντροπής. Από τότε που ξεκίνησε η «Κρίση» μέχρι σήμερα, περισσότεροι από ένας άνθρωποι αυτοκτονούν καθημερινά. Δεν ήταν μόνο ο φαρμακοποιός Δημήτρης Χριστούλας ή ο δάσκαλος Σάββας Μετικίδης. Ήταν εκατοντάδες και εκατοντάδες περισσότεροι, όλοι με ονοματεπώνυμο, μέρα με τη μέρα. Και σήμερα κάποιος άλλος, στερημένος νοήματος και ελπίδας, θα πιάσει την καραμπίνα, ή το σκοινί, ή θα ανοίξει το παράθυρο. Και αύριο το ίδιο, παρόλο που δεν θα μας το πουν στις ειδήσεις. Μονάχα αυτό, μόνο αυτό είναι αρκετό για να αποδείξει και να καταδικάσει τη φρικτή αποτυχία.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ισπανική εφημερίδα La Vanguardia (1/5/2013)
