Στα σχεδόν τρία χρόνια «κρίσης» και «διασώσεων» στην Ελλάδα, τα μοναδικά «μέτρα» που πραγματικά έχουν πετύχει τον «στόχο» τους είναι αυτά που απ'την πρώτη στιγμή αποσκοπούσαν στην μείωση του ύψους των αμοιβών στην αγορά εργασίας, στον κατακερματισμό των δημοσίων υπηρεσιών, στην υποχώρηση των κοινωνικών κατακτήσεων, στην αποδυνάμωση των δημοκρατικών δομών και την εκχώρηση των δημοσίων αγαθών σε ιδιωτικά χέρια. Δεν είναι ειρωνεία, είναι η θλιβερή πραγματικότητα: είναι η απόδειξη πως όλες οι πράξεις αυτών οι οποίοι διαχειρίζονται σήμερα αυτήν την «κρίση» δεν αποσκοπούν στο να βάλουν ένα τέλος αλλά στο να αποκομίσουν το μέγιστο κέρδος για προσωπικό τους όφελος.
Το αποτέλεσμα είναι η διαρκής και ατιμώρητη λεηλασία μιας χώρας και ενός λαού εν ονόματι ενός αμφιλεγόμενου «χρέους»: στα εργασιακά –περικόπτοντας μισθούς και δικαιώματα και προκαλώντας τον καλπασμό της ανεργίας και της ανασφάλειας–, ήδη έφτασε η «αγορά» να είναι γεμάτη κόσμο διατεθειμένο να κάνει ο,τιδήποτε για ένα σάντουιτς∙ οι δημόσιες υπηρεσίες –προμελετημένα δυναμιτισμένες από το πελατειακό πολιτικό σύστημα και την ανεύθυνη διαχείρηση– περνούν τώρα σε χέρια ιδιωτικών εταιρειών, που γεμάτες απληστία προσδοκούν την οικειοποίηση της πολλά υποσχόμενης διοίκησής τους. Ως συνέπεια της απώλειας κοινωνικών κατακτήσεων, ξεπηδούν καθημερινά εικόνες απολυμένων χωρίς δικαίωμα επιδόματος, συνταξιούχων να ψάχνουν στα σκουπίδια, νοσοκομείων χωρίς γάζες, φαρμακείων χωρίς φάρμακα και ανθρώπων που απελπισμένοι αφαιρούν την ζωή τους∙ η Δημοκρατία έχει γίνει μάρτυρας πολλών κινητοποιήσεων στο όνομά της (καταπνιγμένων με χημικά όπλα και υπέρμετρους μηχανισμούς καταστολής και αποκατάστασης της τάξης), έχει γνωρίσει έναν πρωθυπουργό τον οποίον επέβαλαν οι δανειστές, εκπροσωπείται από βουλευτές που δεν τολμούν να κυκλοφορήσουν ανάμεσα στους πολίτες, και παρακολουθεί κάθε μέρα ένα κοινοβούλιο όπου οι «διεθνείς δεσμεύσεις» χαράσσουν τα βήματα της κυβέρνησης πάνω από και κατά των δικαιωμάτων και των αναγκών του λαού, προσβάλλοντας τις συνταγματικές αρχές∙ και, τέλος, η εκχώρηση των δημοσίων αγαθών σε ιδιωτικά χέρια συνεχίζει αμείλικτα την πορεία της, ενορχηστρωμένη από το ΤΑΙΠΕΔ («Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου»), μία ανώνυμη εταιρεία ιδιωτικού δικαίου διοικούμενη από τεχνοκράτες του οικονομικού και επιχειρηματικού περιβάλλοντος, η οποία έχει αναλάβει να εκτελέσει το μεγαλύτερο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων που πραγματοποιείται αυτήν την στιγμή στον κόσμο.
Σε δεύτερο πλάνο, μία έκθεση υπό τον τίτλο «Cretan Gas Fields – Α new perspective for Greece's hydrocarbon resources», υπογεγραμμένη από αναγνωρισμένους ειδικούς για λογαριασμό της τράπεζας επενδύσεων Pytheas, παρουσιάζει επιστημονικές αποδείξεις που επισημαίνουν την ύπαρξη τεραστίων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στα νερά νότια της Κρήτης. Σύμφωνα με την Petroleum Geo-Services, νορβηγική εταιρεία που δεσπόζει στην έρευνα της πετρελαϊκής αγοράς, τα κοιτάσματα υδρογωνανθράκων στη λεκάνη νότια της Κρήτης «are equivalent» με αυτά της αποκαλούμενης «Λεκάνης της Λεβαντίνης», η οποία, σύμφωνα με τα στοιχεία της Γεωλογικής Υπηρεσίας των Η.Π.Α (U.S. Geological Survey - USGS), περιέχει τουλάχιστον 3,45 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου και 1.700 εκατομμύρια βαρέλια αργού πετρελαίου. Γύρω απ'το θέμα αυτών των ελπιδοφόρων ενεργειακών αποθεμάτων που μάλιστα βρίσκονται επί ευρωπαϊκού εδάφους, επικρατεί μία διακριτική σιωπή, αν και στα τέλη του περασμένου Νοέμβρη η Deutsche Bank αξιολογούσε την δυνατότητα να συμψηφιστούν τα χρέη της Ελλάδας με τα κέρδη των μελλοντικών εξορύξεων.
Σε ποιόν θα καταλήξει αυτός ο πλούτος; Θα μπορέσει μία χώρα ξεπουλημένη στους δανειστές της να τον διατηρήσει ως αποκλειστικό προνόμιο; Δεν είναι το χρέος ένα όπλο κατάκτησης και καθυπόταξης πιο ισχυρό ακόμα και απ'τον ίδιο τον πόλεμο; Ενίοτε η «ανάγνωση» των γεγονότων μπορεί να έχει απόλυτη λογική συνοχή και να είναι συνάμα απολύτως παραπλανητική. Η παρούσα, προς το παρόν, φαίνεται λογική: μακάρι τα γεγονότα να την διαψεύσουν.
Το άρθρο δημοσιέφθηκε στην ισπανική εφημερίδα "La Vanguardia" (21/12/2012)
